“ამ ბრძოლაში შენ უკვე დამარცხებული ხარ ‘– ასე მიმართავს ირაკლი ყიფიანი აქტივისტ გიგა მაქარაშვილს და ეხმიანება მის ფეისბუქ პოსტს:
“შენ არ გეგონოს, რომ უბრალოდ სიტყვები დაწერე. შენ არ გეგონოს, რომ შენი „Fეისბუქის“ კედელი ის ადგილია, სადაც შენი სულიერი ფეკალიების უმტკივნეულოდ დაცლა შეგიძლია.
არა.
შენ სიბნელის ლოცვა აღავლინე. შენ აიღე სიტყვები, რომლებითაც ჩვენი წინაპრები ღმერთს ესაუბრებოდნენ, რომლებითაც ერი საუკუნეებს უძლებდა, და შენი შინაგანი ჯოჯოხეთის ლექსიკონად აქციე.
შენ ერთ წინადადებაში მოაქციე „უფალო“ და „მოგიტყან“.
გაიაზრე მაინც, რა ჩაიდინე?
ეს არ არის ათეიზმი. ეს არ არის ამბოხი. ეს არ არის პროტესტი.
ეს არის სულიერი კანიბალიზმი. ეს არის საკუთარი თავის, საკუთარი კულტურული კოდის, საკუთარი ენის შეჭმა. შენ აიღე ის, რაც ყველაზე წმინდაა და ის, რაც ყველაზე ბინძურია, და ერთმანეთში აზილე არა იმიტომ, რომ რაიმეს ამტკიცებ, არამედ იმიტომ, რომ შენში ყველაფერი მკვდარია – და გინდა, შენს გარშემოც ყველაფერი მოკვდეს.
და ამას აკეთებ ჩვენს თვალწინ. ჩვენს მიწაზე. ჩვენს ენაზე. ჩვენ, ვისთვისაც „უფალი“ კოსმიური წესრიგია და „ამინ“ – ამ წესრიგზე მარადიული თანხმობა. ჩვენ, ვისთვისაც ღმერთი ცოცხალი პიროვნებაა, მამა და მხსნელი, და არა შენი მკრეხელობისთვის გამზადებული ცარიელი სიტყვა.
შენ გგონია, ღმერთს შეურაცხყოფ?
რა საოცრად გულუბრყვილო და ამპარტავანი ხარ.
ღმერთს ვერ შეეხება შენი სიტყვიერი ღებინება. შენ საკუთარ თავს დაასხი ეს სიბინძურე. შენ დაამტკიცე, რომ შენთვის არ არსებობს ზღვარი კარგსა და ცუდს, მაღალსა და დაბალს, წმინდასა და ბილწს შორის. შენ ხარ მოსიარულე ქაოსი, სულიერი ენტროპია, რომლის ერთადერთი ფუნქცია არსებულის განადგურებაა.
შენი ყოველი ასო, უფლის სახელთან მიწებებული გინება, არის არა ამბოხი, არამედ სულიერი თვითმკვლელობის დეკლარაცია. შენ გინდა, რომ ჩვენც გტკიოდეს ისე, როგორც შენ გტკივა შენი სიცარიელე. გინდა, რომ ჩვენც ისეთივე უბედურები ვიყოთ, როგორიც შენ ხარ შენს უღმერთო, უიმედო და უსიყვარულო სამყაროში.
მაგრამ ამაოა შენი მცდელობა, და შენი მარცხი გარდაუვალია.
რადგან შენი გინება წამიერი ხმაურია, რომელიც ჰაერში იფანტება, ჩვენი რწმენა კი ის საუკუნოვანი კლდეა, რომელზეც ერი დგას და რომელსაც შენი ნერწყვი ვერაფერს დააკლებს.
რადგან შენი სიძულვილი გამხმარი, უნაყოფო მიწაა, რომელიც მხოლოდ საკუთარ თავს წვავს და შთანთქავს, ჩვენი სიყვარული კი ის უსასრულო მდინარეა, რომელიც სიცოცხლეს ბადებს და სამყაროს ასაზრდოებს.
რადგან შენი ნიჰილიზმი უფსკრულია, შავი ხვრელი, რომელიც ყველაფერს ყლაპავს და არაფერს ქმნის, ჩვენი კულტურა კი ის უძირო საგანძურია, სავსე ჩვენი წმინდანების ლოცვებით, პოეტების სიტყვებით და გმირების სისხლით — საგანძური, რომელსაც შენი სიცარიელე უბრალოდ ვერ დაიტევს.
სანამ სიბნელეში საბოლოოდ დაინთქმები, მინდა, რომ ბოლომდე გაიაზრო შენი განაჩენი, რომელიც თავადვე გამოუტანე საკუთარ თავს.
შენი ყოველი გინება, რომელიც გგონია, რომ ცას სწვდება და ღმერთის ტახტს არყევს, სინამდვილეში არსად მიდის. ის ბრუნდება და ეხეთქება იმ ჯვარს, რომელიც შენთვისაც აღიმართა. იმ ჯვარს, რომელიც არის პატიების უკანასკნელი შანსი, უფსკრულზე გადებული ხიდი, უსასრულო წყალობა, რომელიც შენნაირებისთვისაც კი გაიღო ღმერთმა. და შენ, ამ წყალობის მიღების ნაცვლად, მას სახეში აფურთხებ.
და იცოდე: ეს ნერწყვი უკან გიბრუნდება, არა როგორც წყალი, არამედ როგორც მჟავა, რომელიც წვავს და ხრწნის შენი სულის უკანასკნელ ნარჩენებს. ყოველი მკრეხელური სიტყვით შენ შენს პირადულ, უსახელო გოლგოთას აშენებ. ყოველი გინებით საკუთარ სულში ჟანგიან, ბინძურ სამსჭვალს აჭედებ – არა იმისთვის, რომ სხვები გადაარჩინო, არამედ იმისთვის, რომ საკუთარი თავი მარადიულ ტკივილს მიაჯაჭვო.
და ბოლოს, როცა შენი ხმა ჩაწყდება და ბოღმის ენერგია გამოგელევა, როცა აღმოაჩენ, რომ შენი ამბოხი ფარსი იყო და შენი ბრძოლა არავის სჭირდებოდა, შენ მარტო დარჩები. სრულად მარტო. არა ღმერთთან, რომელიც ბოლო წამამდე გელოდა, არამედ იმ ყრუ, გამყინავ, უსასრულო სიცარიელესთან, რომელსაც ასე თავგამოდებით, ასე მონდომებით ემსახურებოდი.
ეს იქნება შენი პირადი ჯოჯოხეთი: საკუთარი გინების ექოს მოსმენა მარადისობაში. ეს იქნება შენი საბოლოო რეალობა – სამყარო, რომელიც თავადვე გამოაცარიელე ღმერთისგან. და იქ, იმ სიბნელეში, უკვე აღარავინ იქნება, ვისაც შეაგინებ.
შენ მარტო ხარ შენს სიბინძურეში. ჩვენ კი ერთად ვართ ჩვენს რწმენაში.
და ამ ბრძოლაში შენ უკვე დამარცხებული ხარ. ამინ.”– წერს ირაკლი ყიფიანი.
იხილეთ გიგა მაქარაშვილის პოსტი: