წარმოიდგინეთ სურათი: ერთ მხარეს – აუდიტორიის მტვერში, წიგნების სიმძიმისგან მხრებში მოხრილი პროფესორი, რომელიც აფთიაქის დახლთან ბოლო თეთრებს ითვლის სასიცოცხლო წამლისთვის. მეორე მხარეს – კვიპროსის მზისგან აბრჭყვიალებული, 350,000 ევროიანი ვილის ტერასა, სადაც კოქტეილით ხელში “წარმატებული” ქ-ნი არტილერია (ნანუკა ჟორჟოლიანი) უდარდელად გაჰყურებს ზღვას.”– წერს ირაკლი ყიფიანი სოციალურ ქსელში და ეხმიანება ნანუკა ჟორჟოლიანს, რომელმაც დაადასტურა, რომ კვიპროსში ბინა შეიძინა.
“ეს არ არის უბრალოდ სოციალური უთანასწორობა. ეს არის ზანტი, მყვირალა შეურაცხყოფა. ეს არის დემონსტრაციული განაცხადი იმისა, რომ ათწლეულების ინტელექტუალური ღვაწლი, სახელმწიფოსადმი ერთგულება და მომავალი თაობების აღზრდა გაცილებით ნაკლები ღირს, ვიდრე ერთი ხელის მოსმით შეძენილი ფუფუნება, მრავალი გაუბედურებული ოჯახის ხარჯზე. ეს არის მომენტი, როდესაც საზოგადოება საკუთარ ღირებულებათა სისტემას უსვამს დიაგნოზს და ის, სამწუხაროდ, მძიმეა.
როცა ცოდნა და გამოცდილება გადარჩენისთვის იბრძვის, ხოლო სიმდიდრის დემონსტრირება უმაღლეს სათნოებად იქცევა, ჩვენ ვკარგავთ მორალურ ორიენტირს. რა ფასეულობებს ვუნერგავთ მომავალ თაობებს? რისკენ მოვუწოდებთ მათ? ემსახურონ ქვეყანას და იდეალებს, რათა სიბერეში წამლის ფული ეძებონ, თუ ეძიონ სწრაფი გამდიდრების გზები, რომელთა მორალური გამართლება ხშირად ბუნდოვანია?
ეს მტკივნეული კონტრასტი არღვევს იმ უხილავ სოციალურ ხელშეკრულებას, რომელიც გულისხმობს, რომ საზოგადოება აფასებს და ზრუნავს მათზე, ვინც მის საძირკველს ქმნის. ის ბადებს ცინიზმს, აუფასურებს კეთილსინდისიერ შრომას და ანადგურებს ნდობას. ის კედელს აღმართავს საზოგადოების წევრებს შორის – კედელს, რომელიც მხოლოდ ეკონომიკური კი არა, მორალური და ფსიქოლოგიურიცაა.
ის 350,000 ევროიანი ვილა მხოლოდ უძრავი ქონება არ არის. ის სარკეა, რომელშიც ჩვენი საზოგადოების პრიორიტეტები, კომპრომისები და ფარული სნეულებები ირეკლება. და ამ სარკეში ჩახედვა მტკივნეულია, მაგრამ აუცილებელი, თუ გვსურს ავაშენოთ ქვეყანა, სადაც ღირსება და დაფასება ფუფუნება კი არა, ნორმაა. სადაც პროფესორის სიბერე (ნაძარცვი და სისხლიანი ფულით შეძენილი) ვილის ფასადზე ნაკლებად არ ფასობს.”- წერს ირაკლი ყიფიანი.